Dag 6 in Lima

Alweer de zesde dag, vandaag een dag die voornamelijk in het teken zal staan van de stichting Compassion.

We begonnen de dag met kennismaken, en wel met Monica, ze was ook op tijd wakker en had een goede nachtrust gehad, wat wil je ook met een slaapkamer met vier bedden en toegang tot het balkon. ;-)

Na ons ontbijtje in het park stond een mini bus gereed om ons te vervoeren naar projecten van compassion.

Helaas voelde Ruud zich niet helemaal lekker en bleef heerlijk in zijn bed om weer een beetje aan te sterken, er waren meerderen die zij niet helemaal fit voelden maar goed gemutst begonnen we aan de reis, en dit onder begeleiding van Solly, medewerker van compassion.

Na een uur door het chaotische verkeer kwamen we aan bij een school opgericht en gerund door compassion.

De school was goed voorbereid op onze komst, heel veel rood, wit en blauw. we waren onder de indruk hoe alles heel goed geregeld, gestructureerd en georganiseerd was.

De contacten met sponsors zag je in alle lokalen terug, de kinderen  moeten ook leren over het land van hun sponsors. De leerkrachten, al dan niet gediplomeerd worden door compassion in hun structuur opgeleid en begeleid, prachtig om zien dat kinderen uit de kansarme gezinnen de mogelijkheid krijgen van onderwijs.

Als toegift van ons aan de klassen zongen we de kinderen en leerkrachten toe met verschillende liedjes, enigzinds verbaasd vonden ze dat wel erg leuk, ook wij trouwens.

Tot slot kregen we allemaal drinken en chips mee voor onze verdere reis, erg raar wij kwamen toch bij hun?, maar goed in de Peruaanse cultuur is het gewoon om de gasten altijd goed te voorzien van eten en drinken.

Na dit school bezoek gingen we met de bus de berg op, het was echt op sommige momenten  angstig om over de zanderige smalle weggetjes langs al die armoedige, smerige huisjes te rijden. Er waren echt hele steile stukken bij.

We gingen op weg naar een gezin van wie een kind naar de school van compassion gaat, het laatste stuk kon de bus niet rijden en wij gingen dan ook het laatste stuk te voet de berg verder op.

Zelfs te voet was het laatste stukje bij het huis ontzettend steil en glad, en dan te bedenken dat zij dat dagelijks doet met twee kleine kindjes.

Het huisje mag de naam huis niet hebben, wat was alles vies, van allemaal oude materialen zijn de wanden gemaakt, het dak van golfplaten rustend op dunne latten, echt onveilig en toch was zij blij met haar huisje!

Buiten werd een vuurtje gestookt, de rook ervan vulde het huisje, hoe ongezond wil je het hebben?

Onder de indruk van wat wij zagen namen we afscheid van de moeder met twee kindjes.

We gingen verder iets lager op de berg naar een gebouwtje die vroeger dienst deed als kerk maar omgebouwd werd tot school, keurig zagen de lokaaltjes er uit ook waren er veel moeders met kinderen, we waren voor hen een bezienswaardigheid, 

Op de terugweg, de berg weer af, werden we stil van alles wat we nog zagen, dat mensen daar leven en kunnen overleven is voor onze begrippen onbegrijpelijk, 

Onderweg pikten we nog een oud sponsorkind van Viaa op, haar naam is:Flor, zij is nu afgestudeerd en werkt als docent op een school als vervanger van een docente die met zwangerschapverlof is, samen met haar sloten we het bezoek aan compassion af in een pizzeria.

met Jan hebben we nog een bezoek gebracht aan een mooi park met diverse kraampjes, een kathedraal bezocht, en weer heerlijk genoten van de koffie bij een Starbucks.

De (te) gekke meiden, Tabitha en Monica kwamen rond 2200 uur nog even gezellig en geheel uitgedost in Peruaanse versieringen op onze kamer de dag af te sluiten, de meiden hadden samen met Flor in de oude stad de voetbalwedstrijd gevolgd van Peru tegen chili, geweldig om zo nog even gezellig samen op bed te gekke foto's te maken.

Het was weer een dag met veel indrukken, maar wel mooi en waardevol om de sloppenwijken van dichtbij te ervaren.

Het was ook een dag van je niet helemaal lekker voelen maar vooral een dag met humor en blij zijn dit mee te mogen met deze prachtige mensen.